het CIDI & de Israelische ambassade: méér dan een politieke LAT-relatie

De feitelijke banden tussen de ambassade van Israel in Nederland en pro-Israel lobbygroepen en organisaties van sympathisanten - overwegend uit protestants-christelijke hoek - in ons land, onttrekken zich aan het oog van het grote publiek. Over aard en intensiteit kan slechts gespeculeerd worden.

Toch werd op 23 oktober jl. door de VARA-televisie een tipje van de sluier opgelicht in de Zembla-documentaire van Kees Schaap 'Zwijgen over Israel'. Politici, journalisten, rabbijnen en joodse politieke activisten bekritiseerden, danwel verdedigden de in Nederland bestaande politiek van dubbele maatstaven inzake Israel.

Ook de ambassadeur van Israel in Nederland, Eitan Margalit, verscheen in beeld, evenals een van de vertegenwoordigers van de pro-Israel-lobby, Ronnie Naftaniël, directeur van het Centrum voor Informatie en Documentatie Israel (CIDI) - de oudste en best georganiseerde lobbygroep (die overigens de laatste jaren behoorlijk aan invloed heeft ingeboet, vanwege de groeiende kloof tussen de opvattingen van Nederlanders omtrent het beleid van de opeenvolgende Israelische regeringen jegens de Palestijnen en de rechtpraten-wat-krom-is-praktijk van Naftaniël en de zijnen. Kritiek op het CIDI is daarbij ondermeer gekomen vanuit de joodse gemeenschap, waarvan Naftaniël zich maar al te graag als woordvoerder opwerpt).

Enkele politiek pikante passages uit de interviews met Margalit en Naftaniël drukken wij hieronder af.

Margalit wordt gevraagd hoe het met de promotie van Israel in Nederland is gesteld:

Margalit: 'Als je Nederland vergelijkt met Europa en de rest van de wereld [dan] kunnen wij tevreden zijn met het resultaat. Goede vrienden hier helpen ons. Wij hebben in het hele land vrienden. Bepaalde organisaties helpen ons.'

Sprekend over de diverse pro-Israel-lobbygroepen:

Margalit: 'Wij steunen hun initiatieven. Wij spreken hun activisten op hun verzoek. Wij zijn constant in gesprek met elkaar. Consulteren, ideeën uitwisselen. Wij zijn het niet altijd eens, maar hebben wel hetzelfde doel: de steun in Nederland voor Israel versterken.'

(...)

Naftaniël stelde desgevraagd: 'Wij zijn een lobby, zou je kunnen zeggen, van de joodse gemeenschap en van Israel. En daarbij is de insteek niet right or wrong, alles wat er gebeurt is goed [sic], maar de insteek is het recht, zoals dat voor alle mensen en alle staten geldt, op vrede en veiligheid. Daarvoor zijn wij in het leven geroepen.'

Vraag: Krijgt u uw geld van Israel?

Naftaniël: 'Nee.'

Vraag: Van joodse organisaties in Nederland?

Naftaniël: 'Ja, dat wel.'

(...)

Vraag: Loopt u aan de leiband van Israel?

Naftaniël [heel vroom]: 'Wij zouden niet aan de leiband van de Israelische regering kúnnen lopen, want dat zou deze organisatie de das omdoen.'

Vraag: Waarom?

Naftaniël: 'Omdat je dan een windvaan bent. Dat is niet geloofwaardig. Je kan niet een politiek kleuren, al naar gelang er in Israel iemand zit.'

(...)

Vraag aan de ambassadeur: Op welke gebieden werkt u [met uw Nederlandse vrienden] samen?

Margalit: 'Wij monitoren de pers bijvoorbeeld. Als wij het nodig vinden om te reageren op een kritisch [sic] artikel, brengen wij dat bij ze onder de aandacht, en andersom.'

Vraag: Onder de aandacht van het CIDI?

Margalit: '[instemmend knikkend] van het CIDI.'

En dan nog dit: Het toeval wil dat de dochter van Naftaniël als producente aan de Zembla-groep verbonden is. Naar verluidt wilde zij ditmaal haar naam niet op de titelrol van de documentaire vermeld zien. (de redactie)

verschenen in Soemoed, jaargang 31, nummer 6, november - december 2003, pp. 14-15