| DE ROUTE NAAR VREDE LOOPT VIA HET INTERNATIONAAL RECHT
Berichten over de dagelijkse doden en gewonden onder Palestijnse burgers
door gewelddadig optreden van Israelische soldaten en kolonisten vallen bij
ons publicitair te vaak weg tegen Palestijnse zelfmoordaanslagen. Sinds het
begin van de Tweede Intifada (eind september 2000) doodde Israel ruim 2500
Palestijnen ( zo’n 700 Israeli’s kwamen om bij Palestijnse acties). Er zijn
vele duizenden Palestijnse gewonden gevallen. Geweld en tegengeweld ondanks
de ‘Routekaart naar Vrede’. Waar liggen de oorzaken van het zich al 50 jaar
voortslepende conflict?
Onmiddellijk na zijn ontstaan in 1948 bezette de staat Israel met militaire
overmacht méér grondgebied dan door de Verenigde Naties in 1947 was
bepaald: 79% i.p.v. 55% van het voormalige Mandaatgebied Palestina. Daarbij
werden rond 750.000 Palestijnen verdreven en ruim 400 Palestijnse dorpen
verwoest.
In 1967 bezette Israel het resterende deel van Palestina en weigert
sindsdien, ondanks VN-resoluties die het daartoe bij herhaling hebben
gesommeerd, om bezet Palestijns grondgebied te ontruimen. Integendeel, in
strijd met VN-resoluties en internationale verdragen werden delen van het
bezet gebied formeel geannexeerd (zoals Palestijns Oost-Jeruzalem en
omgeving) en hebben zich na 1967 in het gebied zo’n 400.000 joodse
kolonisten gevestigd, verspreid over ruim 200 nederzettingen. Herhaalde
VN-uitspraken om Palestijnse vluchtelingen naar hun steden en dorpen te
laten terugkeren zijn door Israel stelselmatig genegeerd. In Israel is
sprake van institutionele discriminatie van de autochtone Palestijnse
minderheid (20 procent).
Israel versterkt thans de bezetting met de bouw van een ‘Apartheidsmuur’ op
bezet Palestijns grondgebied met als gevolg extra verwoestingen van
woonhuizen en landerijen. Boeren worden van hun grond afgesneden en
waterbronnen ontoegankelijk gemaakt. De facto wordt zo 10% van de
Westelijke Jordaanoever geannexeerd.
Het dagelijks beeld is er een van verwoesting, dood en vernedering van een
steeds verder verpauperende Palestijnse bevolking. Tegen dit alles
verzetten de Palestijnen zich en strijden voor hun vrijheid. Waar
onderdrukking is, is vanzelfsprekend verzet.
In de tussentijd staat de westerse wereld toe te kijken, met de zoveelste
perspectiefloze onderhandelingsformule in de aanbieding (ditmaal de
‘Routekaart naar Vrede’). Israel kan zich dit alles permitteren vanwege
grote politieke en financiële steun uit de Verenigde Staten, maar ook uit
Europa. Denk aan de inkomsten uit export van goederen en diensten. Daarbij
gaat het om onder meer wapentransporten via ‘ons’ Schiphol, maar wellicht
ook om uw dagelijkse boodschappen (groente, fruit, wijn, vegetarische
artikelen, bloemen, kleding, software, enzovoort; maar ook toerisme naar de
Heilige Plaatsen of naar zonnig Eilat). Producten die soms onbewust worden
gekocht en dito diensten.
De tientallen resoluties van de Verenigde Naties en internationale
conventies spreken duidelijke taal:
|
